| Emine: Buyur otur Esmanım teyze. |
| Come, please have a seat, Aunt Esmanım. |
| Esma hanım: Yemeği ateşte bıraktım ama hadi biraz oturayım. |
| I left some food on the stove, but let me sit for a bit anyway. (Lit., left the food) |
| Esma hanım: Güle güle gitsin.. Bizim efendi de bir tuhaf.. “İnsan genç karısını iki çocuğuyla bırakır da oralara çalışmağa gider mi?” diyor. |
| I hope he has a pleasant journey. (Lit., May he go laughingly.) But my husband is a bit odd... He says, “How can a person leave his young wife with two children and go over there to work?” (Lit., does a person leave...) |
| Emine: Ne yapalım? Mecburiyet.. |
| What can we do? We have no choice... (Lit., What shall we do? Necessity...) |
| Esma hanım: Tabii kızım.. Ne var bunda? Millet akın akın gidiyor. Gâvur diyarı ama herkes zengin olup dönüyor. |
| Of course, my child. What (harm) is there in that? Folks are going there in droves. It’s the land of the unbelievers, but everybody comes back rich. |
| Esma hanım: Bizim Hatçanımın (= Hatice hanımın) oğlu serseri gibi dolaşıp dururdu sokaklarda.. Sonra kalktı Alamanya’ya gitti.. Geçenlerde gelmiş. Altında arabası.. Kelli felli efendi olmuş. Şimdi Akbıyıkta bir de kat almış. |
| Our Hatice hanım’s son used to roam the streets constantly like a bum... Then he up and went off to Germany. The other day he came back... Driving his own car. (Lit., His car under him.) He’s become quite a well-dressed gentleman. And now he’s gone and bought (himself) a condominium in Akbıyık. |
