| Narrator: Aylar birbirini kovalamağa başlamıştı. Hakkının mektupları eskisi gibi sık gelmiyordu artık. Hele şu son yirmi gündür hiç bir haber yoktu. |
| Months followed one another swiftly. (Lit., Months had begun to chase one another.) Hakkı’s letters were no longer coming as frequently as before. In fact, there had been no news at all for the last 20 days. |
| Emine: Postacı uğramadı mı Elif? |
| Hasn’t the postman stopped by, Elif? |
| Elif: Hayır. Pencereden geçerken gördüm. Amca bize mektup yok mu dedim. Yok dedi. |
| No (he hasn’t). I saw him from the window (as he was) passing by. I said, Uncle, aren’t there any letters for us? He said, No, there aren’t. |
| Emine: Hadi kızım. Al şunları mutfağa götür. Ben çok yoruldum. |
| Come on, dear. Take these things to the kitchen. (Lit., take these things and take them to) I’m exhausted. (Lit., I’ve gotten very tired.) |
| Doorbell: ZIIIIRNN.. |
| Riiiiiing. |
| Elif: Aa! Kapı çalıyor. |
| Oh! The doorbell is ringing. (Lit., The door is ringing.) |
| Emine: Peki, peki.. Ben bakarım. |
| OK, OK, I’ll get it. |
| Narrator: Emine oturduğu iskemleden kalkarak kapıyı açtı. Karşısında hiç tanımadığı bir adam duruyordu. |
| Emine got up from the chair she was sitting on and opened the door. A man she didn’t know at all stood facing her. (Lit., was standing facing her) |
| Man: Hakkı Pakyol’un evi burası mı bacı? |
| Is this Hakkı Pakyol’s house, bacı? (Lit., older sister) |
| Emine: Evet burası. Fakat.. |
| Yes, it is, but... (Lit., Yes, this place is his.) |
