| Emine: İnsanlar hakkındaki kanaatleriniz neden bu kadar menfi.. Halbuki çevrenizdekiler.. Mesela babanız fevkalâde bir insan. Anneniz de öyle. |
| Why are your opinions of people so negative? Yet those around you... Your father, for example, is a wonderful person. So is your mother. |
| Bülent: Annem mi? O sadece babamın karısıdır. |
| My mother? She’s only my father’s wife. |
| Emine: Yani.. sizin öz anneniz değil mi? |
| You mean... she isn’t your real mother? |
| Bülent: Hayır. |
| No (she isn’t). |
| Emine: Şimdi anlıyorum.. Tanıştığımız zaman annenizin bu kadar genç görünmesine şaşmıştım. |
| Now I understand. When we met, I was surprised by how young your mother looked. (Lit., at your mother’s appearing so young) |
| Bülent: Evet öyledir. |
| Yes, that’s how it is. |
| Narrator: Bülent ağır ağır ilerleyen arabayı yolun kenarına çekerek durdurdu. Dalgın gözlerini boğazın karşı kıyısında parıldayan ışıklara dikmişti. |
| Bülent pulled the slowly moving car over to the side of the road and stopped. His eyes (were) lost in thought, fixed on the glittering lights on the far shore of the Bosphorus. (Lit., the opposite shore) |
| Bülent: Altı yaşımdayken annemle babam ayrıldılar.. Babam bizi terketti. Daha doğrusu biz annemle başka eve taşındık. |
| My parents separated when I was seven years old. (Lit., my mother and my father) My father left us. More precisely, my mother and I moved to another house. (Lit., we with my mother) |
