| Narrator: Şimdi karı koca Emine’yi teselliye çalışıyorlardı. |
| Now the couple tried to comfort Emine. |
| Hüsnü: Metin ol Emine. Elden ne gelir ki. |
| Be strong Emine. There’s nothing to be done anyway. (Lit., What comes from the hand anyway?) |
| Hatice: Evet üzülmekle bir şeyi değiştiremeyiz. |
| Yes, we can’t change anything by being upset. |
| Elif: Annem niçin ağlıyor Hatice teyze. Babama bir şey mi olmuş? |
| Why is my mother crying, Aunt Hatice? Did something happen to my father? |
| Hatice: Yok kızım. Hiç bir şey yok. Sen hemen okula git. Geç kalacaksın. |
| No, my child. Nothing’s wrong. (Lit., there’s nothing.) Off to school with you right now. (Lit., You go to school right away.) You’ll be late. |
| Narrator: Bir müddet sonra genç kadının hiçkırıkları dinmiş biraz sakinleşmeğe başlamıştı. |
| After a while the young woman stopped sobbing and began to calm down a little. (Lit., her sobs stopped and she began to) |
| Emine: Zavallı Hakkı. O kadar söyledim ona gitme diye. |
| Poor Hakkı. I told him so many times not to go. (Lit., So often I told him saying don’t go.) |
| Hatice: Ee kader.. Onun da alın yazısı buymuş. |
| Well, It’s just fate... It seems that this was his destiny. (Lit., His forehead writing [i.e., the writing on his forehead] was this.) |
| Hüsnü: N’apacaksın? (= Ne yapacaksın) Hayat böyle işte. İnsan dediğin bir varmış bir yokmuş. |
| What can one do? (Lit., What will you do?) That’s just how life is. What we call a human being is here today and gone tomorrow. (Lit., What you call a human being there is one there isn’t one.) |
| Hatice: Gelirken durumu senin bildiğini sanıyorduk. Hiç bir şeyden haberin olmadığını görünce şaşırdık. |
| We came thinking you knew what had happened. (Lit., While coming we thought you knew the situation.) We were surprised when we realized you hadn’t heard anything at all. (Lit., We were surprised seeing your news of nothing not being.) |
