| Narrator: Hatice ile kocası bir müddet daha onun yanında kaldılar. |
| Hatice and her husband stayed with her a while longer. (Lit., at her side) |
| Hüsnü: Benim artık gitmem lâzım. Epeyce geç kaldım işe. Allah sana ve çocuklarına uzun ömür versin. Hepimiz çok üzgünüz ama elden ne gelir? |
| I must be going now. (Lit., my going is necessary) I’m quite late for work. May God give you and your children long life. We’re all very sorry, but what is there to do? (Lit., but what comes from the hand?) |
| Emine: Sağ ol Hüsnü abi. Sizden daha yakın kimsem yok hayatta. |
| Thank you, Hüsnü abi. You are the people closest to me in the world. (Lit., I have no one closer than you in life.) |
| Emine: Hatice sen de git kardeşim. İşinden olma. |
| Hatice, you go too, dear. Don’t stay away from your job. (Lit., don’t be away) |
| Hatice: Ama seni nasıl yalnız bırakabilirim? |
| But how can I leave you alone? |
| Emine: Ziyanı yok. Büroya da uğrayıp durumu anlatırsın. Ben gidemiyeceğim bu gün. |
| I’ll be OK. (Lit., Its harm is non-existent.) Stop by the office and explain the situation. (Lit., you’ll stop by) I won’t be able to make it today. (Lit., go) |
| Hatice: Olur. Akşama yine gelirim. |
| Alright. I’ll come (by) again in the evening. |
| Narrator: Emine yalnız kalmıştı. Oturduğu köşede dalmış Hakkı ile evlendikleri günden bu yana geçen müşterek hayatları bir sinema şeridi gibi gözlerinin önünde beliriyordu. |
| (Now) Emine was alone. (Lit., had remained alone) She plunged into reverie in the corner where she sat. The life she had shared with Hakkı from the day of their marriage until now was materializing before her eyes like a movie. (Lit., a filmstrip) |
| Emine: Zavallı Hakkı. Talihsiz adam. Sağ olsaydı da yine ayrı kalsaydık. Hiç olmazsa tekrar beraber olma ümidi vardı. Halbuki şimdi.. |
| Poor Hakkı. Unlucky man. If only he were alive, even if we still remained apart. At least (then) there would have been the hope of being together again. But now... (Lit., there was the hope) |
