| Narrator: Öğle paydosuna doğru Emine Bülentin odasına girdi. |
| Toward lunch break, Emine entered Bülent’s room. |
| Emine: Buyrun. Faturaları hazırladım. Ben yemeğe çıkabilir miyim? |
| Here you are. I’ve prepared the invoices. May I go out for lunch? |
| Bülent: Bir dakika lütfen. |
| Just a moment, please. |
| Bülent: Bu güzel havada sizinle şöyle dışarıda bir yemek yiyelim desem kabul eder misiniz? |
| If I were to say let’s share a meal outside somewhere in this lovely weather, would you accept? (Lit., let’s eat with you) |
| Emine: Fakat.. |
| But... |
| Bülent: Yine bir takım mazeretler ileri süreceksiniz değil mi? Peşin söyleyeyim. Hiç birini dinlemeğe niyetim yok. Hadi çıkıyoruz. |
| You’re going to come up with a list of excuses again, aren’t you? (Lit., put forward a set of) Let me say in advance: I have no intention of listening to any of them. Come on, we’re going out. |
| Narrator: Emine itiraz edememişti. Arabaya binerek yola koyuldular. |
| Emine couldn’t say no. (Lit., couldn’t object) They got in the car and set out on the road. |
| Bülent: Böyle tatlı bir günde geçmiş üzücü şeyler konuşmak manasız olacak, fakat kendimi biraz mecbur hissediyorum buna.. Son üzücü olaydan bu yana aylar geçti. Siz hâlâ o matem havasından kurtaramadınız kendinizi. |
| On such a lovely day it would be foolish to talk about distressing past events, but I feel somewhat obliged to do so. (Lit., feel myself) Months have passed since the recent disturbing event. You still haven’t been able to recover from that mood of mourning. (Lit. rescue yourself) |
| Emine: Fakat ne yapabilirim ki. |
| Yes, but what can I do? |
